و معماری آن کنایه ی ملیحی است که این تجربه را گرد "بودن" انسان می تند؛. و اینگونه است که برای یک معمار مرزهای زندگی و حرفه و هنر و علاقه و دغدغه های امروز و فردا از میان برداشته می شود

و او در مقام یک هنرمند می کوشد تا هنرش ترجمان دل مشغولی ها و یافته ها و نا یافته هایش باشد، هنری که زنده است و زندگی می بخشد و جاری است و می بالد و می بالاند، این بالندگی و پویایی به لایه های هستی و زندگی اجتماعی هنرمند تنیده شده است

و برای معماری به عنوان هنری که عرصه تجلی و پویندگی اش جامعه و مخاطبش، معنایش ذهن و زندگی مردمان جامعه است، دغدغه این ارتباط و تنیدگی پررنگ تر و اساسی تر است.

معماری،رنگ و بی رنگی یک سفر، هنر و آفرینش هنری، رنگ بی رنگی از لذت بودن است،

لذتی چون تجربه شهود خویشتن در آینه مجالی که زیستن اش نام نهاده اند؛

و بر مدار این بودن، معماری همره آشنای لحظه های سرشار از ادراک و علاقه، هنر و فراتر از یک حرفه ، به سفری می ماند که از ناکجایی به ناکجای دیگر می رود،

از ازدحام بسيار هاي متکثر به عرصه خلوت آنجا که داشتن، نداشتن، رنگ و بی رنگ نمی داند؛

سلام

مهراز هستم..

24 ساله

دانشجوی ترم اخر  کارشناسی معماری

میخوام تو وبلاگم هر چه میخواهد دل تنگم بگم...

اینجا تپش قلب یک معمار است!

شما هم بیاین..

از دوستان معماری گرفته تا بقیه..

در پناه حق

خدایا بذرگلهای نیلوفر و یاس را به نشانه پاکی در قلبهامان شکوفا کن که اگر هزار سال نیز بگذرد محتاج نور زندگی بخش تو هستیم..